Als een leerling aangeeft dat ze Perfect van Ed Sheeran een leuk liedje vindt en dat 2 weken later met trots kan spelen, dan is dat pure winst.

Suzanne is een meisje van 7 en zit op pianoles sinds een maand of 3. Ze is een meisje van gescheiden ouders en dat maakt het geregeld pianospelen en oefenen niet makkelijk. Want haar vader heeft wel een piano, maar haar moeder niet. Dus kan ze bij haar moeder niet oefenen. Toch lukt het haar om ook het pianospelen in de vingers te krijgen. Ze speelt uit een boekje al een paar liedjes met 2 handen en ze vindt het leuk om piano te leren spelen.
Ze was eerst wat verlegen, maar eigenlijk is ze daar nu helemaal overheen. Na een paar lessen bouw je toch een band op. Je leert elkaar kennen en het leuke van pianoles is ook dat je naast elkaar zit met de neuzen dezelfde kant op. Dus niet zoals aan tafel tegenover elkaar. Ik heb het idee dat dit we dit als pianoleraar en leerling gratis en voor niets in de schoot geworpen krijgen als een cadeautje. Ze kijkt me steeds vaker aan alsof ze “door me heen kan kijken” en ze gaat ook uitgebreider vertellen.

Als ik haar vraag wat ze nu een heel mooi liedje vind, zegt ze dat ze Perfect heel mooi vind. “van Ed Sheeran”? vraag ik haar nog. En dat kon niet missen want dat liedje is ongelooflijk vaak op de radio te horen geweest. De kracht van herhaling. Iedereen kent het en eigenlijk wil elke leerling dit liedje ook leren spelen. Het maakt mij niet uit, zolang een kind er maar lol in heeft en gemotiveerd is om piano te spelen.
Nu is dat liedje eigenlijk nog wat aan de moeilijke kant voor haar, dus is het mijn uitdaging om het zo simpel mogelijk te brengen. We luisteren er een keer naar op you tube en dan schrijf ik de melodie lijn op. Met de rechterhand lukt het haar al best snel om de melodie na te spelen. Weliswaar met 1 vinger, maar toch. De herkenning dat ze nu zomaar de Perfect melodie kan spelen, brengt een tevreden lach op haar gezicht. En als ze een week later ook de linkerhand er bij speelt, dan is dat pure winst!